Cape Tribulation

3 juni begint vroeg in het hostel. Ontbijten, inpakken, uitchecken en om half acht word ik opgehaald voor een tour naar Cape Tribulation. Omdat de afgelopen dagen al druk genoeg waren, heb ik besloten de tour te onderbreken voor een nachtje daar. Zo wordt alles uitgespreid over twee dagen en heb ik ook nog tijd om daar dingen te ondernemen of om juist te relaxen. 
In het busje blijken we met zijn tienen en de gids is alleraardigst. Hij heet George en is een Aboriginal van ergens in de vijftig, schat ik. Hij blijkt ongelooflijk veel kennis te hebben van de plaatsen waar we komen, maar ook van het regenwoud, de bomen, de planten, de dieren en eigenlijk alles wat we zien onderweg. Hij vertelt hier onophoudelijk over en wisselt het af met verhalen over zijn eigen familie geschiedenis en oude Dreamtime verhalen van de Aboriginals. Het is razend interessant, maar hij heeft een beetje een monotone stem en mijn Engels schiet te kort om alles echt te begrijpen. Ondanks dat ben ik onder de indruk van deze bijzondere man.
We stoppen als eerste bij Mossman Gorge. Een kloof met een rivier in het Daintree National park. Dit national park is bijzonder omdat twee werelderfgoederen hier samenkomen: het Great Barrier Reef en het Daintree Rainforest, het oudste regenwoud op de wereld. We wandelen rond in Mossman Gorge en ondertussen vertelt George over de bomen en de spinnen die we zien. Ik maak kennis met een leuke Finse meid (vrouw, haha) van 39 en we gniffelen samen over onze leeftijd ten opzichte van alle andere backpackers van net twintig. Een feest der herkenning.
Terug in de bus rijden we verder naar de de Daintree River. Na een kopje thee stappen we in een boot voor een mooie tocht over de rivier. De gids van de boot vertelt over de rivier en spot ondertussen de ene krokodil na de andere voor ons. We zien een paar kleintjes van een jaar of twee, maar ook het alpha-mannetje ligt in de zon te pronken met zijn driehonderd kilootjes. We zien een slang in een boom, verschillende blauwe ijsvogels en een roofvogel. Het is een geslaagde tocht.
Verderop wacht George ons weer op en rijdt in de bus naar Alexandra Range Lookout, een mooi uitkijkpunt en daarna naar Cape Tribulation. Cape Tribulation (Kaap Tegenspoed) heeft zijn naam gekregen van James Cook, omdat hij hier in de problemen kwam toen zijn schip op het rif vastliep en beschadigd raakte. Onderweg komen we trouwens overal borden tegen, die waarschuwen voor overstekende Cassowaries, grote nogal territoriale loopvogels, die heel mooi, maar ook gevaarlijk kunnen zijn. We zien ze niet in het echt, helaas.
We maken een wandeling over het strand, terwijl onze lunch wordt klaargezet op een picknicktafel. Het strand is prachtig, het regenwoud stopt waar het zand begint, een mooie combinatie van al die kleuren groen en het witte strand. Na de lunch fluistert George dat ik tegen niemand mag zeggen dat ik heb meegegeten. Dit was niet de bedoeling namelijk, maar hij vond het wel gezellig om me nog even mee te nemen, voordat hij me zou afzetten bij mijn hostel. De klik die ik met hem voel, blijkt wederzijds. Hij stopt me ook nog stiekem een sapodilla toe, een gekke vrucht, die lijkt op een aardappel of op een gladde kiwi. Ik eet hem later en vind hem niet zo lekker.
Aangekomen bij Cape Trib Beachehouse, zie ik dat het hostel wel weer iets bijzonders is. Huisjes in het regenwoud, vlakbij het strand. Er scharrelen Bush Turkeys rond en hier en daar hangen Golden Orb spinnen, waarvan de grootste wel zo groot is als mijn hand. Ze schijnen ongevaarlijk voor mensen, maar zien er toch wel engig uit. Mijn kamer blijkt niet in een dorm, zoals ik wel geboekt had, maar is een prive-kamer met een tweepersoons bed! Ik weet niet aan wie ik dit foutje (?) te danken heb, maar ik zeg niets :-).
Op het strand kom ik al na een paar minuten Rene van de Reef-tour tegen. Leuk! Samen lopen we over het strand en drinken er een biertje, tot de vloed ons terug naar het hostel jaagt. We koken samen in 'mijn' keuken. Hij zit wel in een dorm en het is daar maar matigjes allemaal. Lucky me! :-)
De avond brengen we door in een donker regenwoud. We hebben een night-walk geboekt, waarbij we met een gids en zaklampen het nachtelijke leven van de dieren in het regenwoud begluren. Twee uur lang lopen we tussen de bomen en lianen en zien we verschillende spinnen, een wespennest, een Boyd's forest dragon en een witte rat. We zien helaas geen kikkers en slangen, maar toch was het leuk en spannend.
Nadat we terug zijn gebracht in het hostel, kijken we nog een half uurtje naar de duizenden sterren vanaf het strand en drinken we een cocktail in de bar. Om elf uur vallen mijn ogen dicht na deze leuke dag vol indrukken en vertrekt Rene naar zijn stapelbed en ik naar mijn luxe kamer. Verschil moet er wezen. Hihi! :-)
De volgende ochtend staat Rene om tien uur weer voor de deur. We checken uit en besluiten nog wat te wandelen. We lopen via de weg naar een uitkijkpunt, niet ver van het hostel, en over het strand weer terug. Ondertussen begint het te regenen. We spelen nog een spelletje vier-op-een-rij om de tijd te doden tot we om half een worden opgehaald door onze busjes.
George komt me precies op tijd halen. Het eerste stopje is weer bij het strand voor de lunch. Na de lunch rijden we naar een punt waar we uitstappen voor een boardwalk door het regenwoud. Opnieuw blijkt George zijn kennis van de bomen en planten enorm. Hij wijst ons op de groene mieren, die naar citroen zouden smaken, gekleurde krabbetjes tussen de Mangrove bomen en hij weet de namen van al de verschillende bomen, die hier door elkaar groeien.
Terug in het busje rijden we door naar naar een punt waar ijs wordt verkocht van tropische vruchten die hier in de Daintree groeien. We gaan de rivier over met een pontje en onderweg stoppen we nog een keer voor een kop thee met TimTams, beroemde Australische chocoladekoekjes.
Op de terugweg richting Cairns rijden we door velden met theeplantages, maar vooral ook velden vol suikerriet. In de weiden grazen koeien met allemaal een White Agret (witte Zilverreiger) naast zich.
Als het begint te schemeren rijden we door Port Douglas, langs de haven, een oud kerkje en de hoofdstraat, waar we 15 minuten stoppen om even rond te kijken. In de bomen verzamelen zich honderden Rainbow Lorikeets, papegaaiachtige vogels, die je hier overal tegenkomt. Ze maken een oorverdovend lawaai. Het is net een kleuterklas op schoolreisje :-)
Als we terug zijn in Cairns brengt George iedereen terug naar zijn hostel. Bij het uitstappen krijg ik een zoen en een dikke knuffel. Ik vertel hem hoe geweldig hij is en bedank hem voor twee leuke dagen. Wat een mooie man. Op de valreep geeft hij me nog een guave mee. Wat een schatje.
Moe loop ik 's avonds nog even naar de Esplanade om wat te eten. Gaar als ik ben, kies ik voor de luie optie en crash bij de Mac. Hierna loop ik nog even naar de Night Market, een overdekte markt met kraampjes met souvenirs. Er hangt een zwarte markt sfeertje, het is wel grappig.
Terug in het hostel schrijf ik nog een acherstallig verhaal bij in dit reisdagboek. Ondertussen komt er een vent van rond de 45 naast me zitten, die duidelijk dronken is en wat aandacht wil. Ik probeer hem te negeren, terwijl hij rode wijn uit een hostel-mok drinkt. Hij vindt me wel 'hot' en doet grote moeite me aan de praat te krijgen. Hij stelt voor te gaan skinny-dippen in zee met een champagne-ontbijt toe. Ik lach me rot en vraag hoeveel hij al gedronken heeft. Zijn alcoholpromillage is hoger dan zijn IQ, schat ik zo. Ongevraagd begint hij opeens te vertellen dat hij twee jaar op Bali heeft gewoond, nu een baan zoekt in Cairns als schipper, dat hij blut is en dat zijn liefde hem net verlaten heeft. En net als ik denk dat het allemaal theater is, begint ie dikke tranen te huilen. Mijn god, heb ik dat. What shall we do with the drunken sailor?! Ik luister, maak een paar grapjes, zeg dat ie maar geen gewoonte moet maken van champagne als ontbijt en als ie weer lachen kan, maak ik me snel uit de voeten. Wat een doodvermoeiende dag. Gebroken beland ik boven in mijn stapelbed.
God, het is hier nooit saai. :-)