Cairns 2

De ochtend van 1 juni doe ik lekker niets. Ik lees wat en zit wat te internetten in het hostel.
Om half twee word ik opgehaald voor een middag white water raften in de Barron River, 20 minuten buiten de stad. In het busje is iedereen een beetje stilletjes, voor iedereen is het de eerste keer en iedereen is toch stiekem wel gespannen voor wat gaat komen. Ik ook. Zeker als we onderweg allerlei papieren moeten invullen over onze conditie en gezondheid en moeten tekenen voor het begrijpen en aanvaarden van de risico's.
Bij de rivier stappen we uit en dragen we de vlotten met elkaar naar het water. Er zijn drie vlotten en ik zit in het vlot met vier anderen en gids Bill, een geweldige vent, die van zijn hobby zijn beroep heeft gemaakt. We krijgen uitgebreid uitleg over hoe we ons moeten gedragen onderweg en wat we moeten doen als iemand overboord valt of als het hele vlot omkiept. Oeh, spannend :-)
Dan gaan we van start. De rivier heeft stroomversnellingen met niveau 2 en 3. Op de schaal van 0-6 is het dus gemiddeld en niet te gek. Klinkt prima voor een eerste keer.
We peddelen een beetje en komen al snel bij de eerste versnelling, het ziet er gevaarlijk uit. Het water maakt een hoop lawaai en terwijl het vlot wild door het water wordt meegenomen, moeten we ons naar het midden van het vlot op de grond verplaatsen en ons goed vasthouden. Ik krijg een flinke slinger, maar blijf gelukkig binnenboord. Een jongen in het vlot achter ons heeft minder geluk en valt in het water.
We kunnen even bijkomen van de eerste stroomversnelling, maar de volgende volgen snel. Het is cool, ik voel mijn hart bonzen. Dit is het leukste wat ik in tijden heb gedaan. Ik word er blij van!
Ergens halverwege kunnen we de boot uit om te dobberen in ons zwemvest. Omdat ik toch al zeik- en zeknat ben, laat ik me overboord vallen. De stroom neemt me mee en ik drijf rustig rond. Tot er een kleine stroomversnelling aankomt. Dat had hij er niet bij gezegd! Voeten vooruit en adem inhouden dan maar. Ik kom er zonder problemen door en klim weer in de boot in ondiep water.
Onderweg worden foto's genomen door iemand van het raftteam, die in een auto langs de rivier rijdt en ons volgt. Ben benieuwd, het duurt een weekje voor ik ze heb.
Bij een stroomversnelling gaan we 'golfsurfen'. Doordat de onderstroom tegengesteld gaat, blijven we als het waren hangen onder de stroomversnelling. Ik mag voorin met mijn rug naar het water. Het is wild, maar leuk :-).
Aan het eind van de route komen we uit in een soort meer. We peddelen rustig en pas nu hebben we tijd om rond te kijken. Het regenwoud en de bergen om ons heen zijn zo mooi. De zon breekt door, het water is vlak, iedereen is blij en opgewonden. Ik voel me gelukkig. Wat was dit leuk!
Bij het eindpunt dragen we het vlot weer door het water naar boven en kleden we ons om. Mailadressen worden uitgewisseld, groepsfoto's worden gemaakt en dan worden we weer afgezet bij het hostel. Dit was zeker voor herhaling vatbaar!

Op 2 juni alweer op naar het volgende avontuur: een boottocht naar het Great Barrier Reef. In de vroege ochtend loop ik naar de haven van Cairns, waar ik me meld bij Down Under Dive, de organisatie die me vandaag mee neemt het rif op.
Het is druk in de haven en ook de boot is volgepakt. We zijn denk ik wel met een mannetje of honderd.
Aan boord krijgen we een duikbril, snorkel en zwemvliezen en moeten we plaatsnemen in afwachting voor het veiligheidspraatje. Ik zit aan een tafeltje bij twee Oostenrijkse verpleegkundigen en de Duitse timmerman Rene, het is gelijk gezellig. Zodra de boot gaat varen blijkt dat het flink waait en binnen vijf minuten heb ik het gevoel dat ik de avond ervoor een kratje bier heb weggewerkt en nu de misselijke kater ervan heb. Ik trek groenig weg, slik samen met vele anderen de gembertabletten van de crew, die zeeziekte moeten voorkomen en ga met een papieren zakje bij een gangpad zitten. Om me heen worden vele zakjes gevuld en ook bij de wc's staat al gauw een rij groene mensen. Dit wordt een lange dag... Ik was van plan om een proefduik te gaan maken, maar bedenk me. Op deze manier kan ik geen belangrijke informatie opnemen. Laat maar, mijn doel vandaag wordt het binnenhouden van mijn ontbijt...
Na anderhalf uur komen we eindelijk op een punt waar de boot stopt. We blijven hier drie uur voor anker en na een klein uurtje ben ik in staat om me in mijn wetsuit te hijsen voor mijn eerste snorkelsessie. Onderwater merk ik minder van het deinen en langzaam knap ik op. Door mijn duikbrillie zie ik een heel mooi stukje van het rif. Onder me zie ik allerlei soorten koraal met verschillende tinten wit, paars en oranje. En er zijn veel soorten vissen in de meest geweldige kleuren en combinaties. Niet een lijkt hetzelfde. Ik geniet.
Aan boord wordt inmiddels een lunch klaargemaakt in de vorm van een typische Aussie Barbecue. Hoewel het me moeite kost, probeer ik wel wat te eten en ik hou het zowaar binnen. Om me heen worden weer de nodige zakjes gevuld met net verorberde worstjes en salades. Het heeft iets komisch, ik krijg er de slappe lach van :-)
Dan is het tijd voor het tweede rif. Na een kwartiertje varen stopt de boot gelukkig weer en gaan we weer van boord. Het rif is hier zo mogelijk nog mooier. Ik kijk mijn ogen uit. Onder me zie ik ook de duikers gaan, die vandaag wel een poging wagen.
Er is ook een duiker bij van de organisatie, die foto's maakt van ons allemaal terwijl we snorkelen. Ik krijg voor de foto een raar beest in mijn handen geduwd, waarvan ik nog steeds geen idee heb wat het was.
Eenmaal weer terug aan boord varen we terug naar de haven. Onderweg is er live muziek van een vent die zich Elvis noemt en eruit ziet als een boze Indiaan. Het opperhoofd is echter hilarisch en kan nog geweldig zingen ook.
Onderwijl eten we kaas en toastjes en drinken we gore witte wijn. Maar het is gratis, dus als Hollander en ook nog eens backpacker kan ik dit niet laten lopen ;-).
Terug in de haven neem ik afscheid van de Oostenrijkse collega's en van Rene, die de volgende dag toevallig dezelfde tour (met een andere organisatie) naar Cape Tribulation zal maken en daar in hetzelfde hostel zal verblijven. Gezellig!
Voor ik naar het hostel terugloop, loop ik de Esplanade af, het is zulk lekker weer. Er zitten Pelikanen op een eilandje in de zee en de lucht kleurt mooi nu de zon achter de bergen verdwijnt. Ik voel me fijn. Op de terugweg word ik aangesproken door een local, die zijn hondje uitlaat. We lopen gezellig te kletsen voor ik afsla naar mijn hostel. Wat zijn de mensen hier toch aardig, beleefd en gezellig!
Vroeg naar bed, want de volgende dag op naar Cape Tribulation. :-)