Cairns 1

En na mijn wonderlijke 24 uur in Townsville, bracht de Greyhound me in zo'n zes uur naar Cairns. Onderweg lekker zitten lezen en een korte stop gemaakt voor fish & chips bij een benzinestation.
In het donker kwamen we aan in een stad die gelijk al leuk voelde. Cairns is relatief groot, heeft veel winkels, een gezellig centrum en ik vond het gelijk een verademing om even wat anders te zien dan zee en strand. Hoe verwend kun je zijn... I know...
Het voelt hier trouwens helemaal gelijk anders aan, tropischer ofzo. De temperatuur is niet eens zoveel hoger, maar de lucht voelt anders. Het is ook veel meer multiculti. Er lopen hier behalve de overgrote meerderheid blanken ook veel Aziaten en Aboriginals rond. Het zorgt voor een meer stadsgevoel. Ik vind het wel gezellig.
Nadat ik was ingecheckt in het Northern Greenhouse hostel (tipje van mijn Zweedse 'roomie' in Townsville) toch als eerste even het bed gecheckt. Ik had geen zin meer in creepy crawlies, echt niet. Ik vond gelijk een bloedvlekje in het hoeslaken (mogelijk teken van creeps) en heb gelijk een andere kamer gevraagd. Hysterica. Maar het kan me niet meer schelen wat ze van me vinden... Gelukkig geen probleem voor de mevrouw bij de receptie, die niet wist hoe vaak ze moet zeggen dat ze nog noooooit een bedbug hebben gevonden daar. Zal best, houden zo ;-)
De nieuwe kamer deelde ik nu met vijf jongens. Dat is gezelliger ongedierte :-)
Die eerste nacht sliep ik toch wat onrustig door allerlei denkbeeldig gekriebel, maar zo was ik wel mooi op tijd wakker voor het gratis ontbijt tot 9 uur. Elk nadeel heb z'n voordeel...
Ik merk dat de toverwoorden in de hostelwereld 'free wifi', 'free breakfast', free shuttle service' en 'awardwinning' zijn. Het gratis wifi ben ik ook wel gevoelig voor, de rest is niet zo spannend, maar wel mooi meegenomen. :-)
De eerste dag in Cairns heb ik eerst het centrum maar eens verkend: de winkels, de haven en de esplanades met lagoon. En toen met de bus naar de Botanic Gardens. Ik ben meer een bomen-en-bloemen-mens dan een strand-mens. Nu weet ik het zeker. Ik heb echt heerlijk gewandeld (ging niet snel met mijn teen, maar lukte gelukkig wel!) in dit mooie park. Daar ook overheerlijk geluncht, en daarna spontaan aan de overkant van de weg nog een ander natuurparkje ingelopen. Het was een soort tropisch palmbos dat met een 'boardwalk' naar een zoet- en een zoutwater meer leidde. Heel mooi.
En terwijl ik daar tussen het bamboe en de palmen over de vlonders liep, stopte er een man op een fiets, die zei dat er erg veel muggen waren verderop en of ik wel anti-muggenspul bij me had. Oh, dank voor de waarschuwing en ik smeerde me gelijk maar in met mijn dodelijke 80% DEET middeltje. De man op de fiets kletste verder, vroeg waar ik vandaan kwam en stapte vervolgens af, draaide zijn fiets om en ging ongevraagd met me meelopen, vragend of ik het wandelpad naar het uitkijkpunt al had gelopen. En daar heb ik het dus weer gedaan (sorry mam!), net als in Nieuw-Zeeland: zonder dat iemand wist waar ik was, liep ik alleen door een bos... met een vreemde vent op een fiets, die me vaag een niet-pluis-gevoel gaf. Shit...! Gelukkig bleek de man een onschuldige enthousiaste local, die me gewoon een mooie wandeling wilde wijzen en die zich uiteindelijk zonder gedoe liet afpoeieren. Fijn! Maar ik had mijn lesje weer even geleerd (yeah right...).
En daarna dus ook nog maar zijn wandelpad gelopen. Het bleek een wandeling van 1,3 km te zijn in het Mount Whitfield park, waarover ik al had gelezen. Flink steigend en na een hoop traptreden kwam ik op een uitzichtpunt waar ik over de stad, het vliegveld en de zee uitkeek. Was mooi. Zeker de moeite waard. Maar inmiddels was ik uitgeteld. De bus bracht me weer terug en na een simpele maaltijd van couscous met knackebrod (ja, zeg maar niets) de douche opgezocht, waar een enorme kakkerlak op me zat te wachten. Jemig, wat kunnen die beesten hard rennen. Nog harder dan ik gillen kon :-)
Gelukkig werd ik gered door het manvolk. Ik verlang naar mijn eigen schone huisje...!

Vandaag ook weer een enerverende dag gehad. Om 8.30 uur werd ik opgehaald en afgezet bij Tjapukai Aboriginal Cultural Parc. Hier heb ik eindelijk wat geleerd over de oorspronkelijke bewoners van Australie. In verschillende delen van het park werden dingen interactief uitgelegd en geshowd door de Aboriginals: dans, wapens, voedsel, didgeridoo, boomerang, speren enz. Zelf ook mogen oefenen met speerwerpen met een soort hulpstuk (woomera) en een boomerang gegooid. Viel nog niet mee :-)
Na een paar uur in de skyrail gestapt, een 7 km lange kabelbaan met gondels, hoog boven de kruinen van het regenwoud. Heel erg mooi ritje! Wel eng zo hoog, maar het was wel goed dat ik alleen was. Als er niemand is om tegen te zeuren dat je bang bent, moet je het zelf oplossen en dan gaat het eigenlijk best :-)
De kabelbaan kwam uit in Kuranda, een soort kunstenaarachtig hippiestadje. Lekker rondgekeken in de winkeltjes met pracht en praal, kunstige sieraden, alternatieve kleding, kangoeroehuiden en cowboyhoeden. Genieten!
Om half vier in de trein terug naar Cairns. Deze treinreis was ook bijzonder. Hij ging in een vreselijk oubollige maar schattige trein vanaf het prachtige groenbegroeide perron in Kuranda dwars door de bergen en het regenwoud naar Cairns. Onderweg met een wat ouder Australisch echtpaar zitten praten over Aboriginals en de 'stolen generations' . Wat is het toch vreselijk ellendig wat deze mensen is aangedaan. Dat is nooit meer goed te maken...
Terug in het centrum een lekkere pizza gegeten bij een restaurantje op de esplanades en de avond lekker op de bank gelegen in het hostel. Een zeer geslaagde start hier in Cairns moet ik zeggen! Voorlopig ben ik hier nog niet weg. Er is genoeg te doen!